Cardhu 12 Babska whisky?

 Jak szczupak jest królem wód, tak Johny Walkers jest królem blendów. A właśnie nasza dzisiejsza bohaterka w głównej mierze jest "esencją moltową" podstawowych wypustów Jasia Wędrowniczka.

Swoją butelke Cardhu mam od niedawna, także pierwsze zapoznanie mamy za sobą, dziś jedynie powtórzę w waszym akompaniamencie. Destylarnia powstała jeszcze za czasów prohibicji w Szkocji, za produkcje praktycznie od samego początku (jeszcze jak nosiła nazwę Cardow) była odpowiedzialna Helen Cumming, a później rozbudową gorzelni zajęła się synowa Elizabeth Cumming. Czy wpływ kobiecej ręki wpłynie na łagodność ? 

Elizabeth dzięki swojej przedsiębiorczości zdołała rozbudować znacząco destylarnie, a whisky Cardhu, jeszcze do 2008 roku, występowała jako kupaż whisky słodowych z różnych destylarni (pure malt, dziś nazwyany blended malt), żeby zaspokoić potrzeby rynku. Ja dziś skłonie się nad wersją jednosłodową, chociaż przyznam iż w żaden sposób nie detronizuję blended maltów i z chęcią bym poprzednią wersję zdegustował. A tym czasem sprawdzę dla was czym uraczy mnie 12 letnia wersja.

Nos: Łagodny, lecz intensywnie słodki aromat z rodziny jabłko-gruszka, z odrobiną cynamonu oraz miodu.

Smak: Znacznie ostrzejszy niż aromat, wyraźnie słodowa, ale także słodka, waniliowa, lekko kwiatowa oraz korzenna.

Finisz: Intensywny, przyjemnie gasnący, szybko przechodzący w słodycz, kwiatowość i miodowość odpuszcza dając się popisać wytrawnej dębowości z odrobiną pestek jabłkowych.

Podsumowując, Cardhu nie jest propozycją łatwą w odbiorze. Destylat częstuje nas świetnym aromatem, po czym zaskakuje nas wyraźną pieprznością w smaku, która oddaje w finiszu. Raczej nie jest to pozycja do zaproponowania na początku przygody z whisky, jak i na początku degustacji, jednakże dla średnio wtajemniczonych kompozycja destylarni może się okazać ciekawą pozycja, do której będą wielokrotnie wracać.

Tullamore D.E.W cz.2 wersja 10Yo oraz Single Malt

 Wyszedłem na chwile się przewietrzyć, nie było mnie pół roku... No cóż, teraz mogę wrócić i obwieścić trunki z 2 części. Jako pierwszą na warsztat biorę edycję 12 letnią. 

Już oględziny pudła paradnego i butelki zamykanej na korek, w odróżnieniu od podstawowej wersji Tullamore dają do zrozumienia iż obcujemy z alkoholem mierzącym wyżej, Design butelki mocno nawiązuje do podstawki, ciemno-wrzosowy wystrój etykiety robi wrażenie exclusive, no i sam napis informujący o długości leżakowania nie jest przesadnie uwydatniony jak to bywa w różnych produkcjach. Ogółem, jak to się dziś mówi: ROBI WRAŻENIE.  Na kontretykiecie podaną mamy polską informacje, w której między innymi dowiedziałem się iż nie dość że trunek jak na irlandczyka w przystępnych pieniądzach (ok 120 zł) leżakuje 12 lat, to jeszcze w procesie dojrzewania biorą udział beczki po sherry oloroso, wiec dziś poza recenzją i degustacją świętować mogę odkrycie nowej gałęzi w świecie whiskey.

Nos: Suszone owoce, cukierki toffi, cynamon, odrobina miodu. Ogólnie zapach jest bardzo ciekawy i wielowymiarowy jak na Irlandie, alkohol dobrze ukryty.

Smak: Pazurek alkoholowy na języku daje pograć, aby po chwili ustąpić słodyczy toffi, przełamany lekką nutą owocowo-dębową.

Finisz: Symboliczny, skromny, raczej wytrawny, lekko orzechowy, minimalnie suszono-owocowy.

Ta wersja Tullamora moim zdaniem poważnie łamie stereotyp łagodnej whiskey z Irlandii, zapachowo fenomenalnie, w smaku troszeczkę za ostra. Czyżby mocna dębowość podbijała alkoholowy pazur?

Jednak całokształtem daje w stronę tego wypustu duży +. Raz, że stosunek jakości do ceny jest zadowalający. Dwa, że mogłem od razu po powąchaniu przenieść tę butelkę kilka kategorii wyżej i dopiero smak dokonał korekty na prawidłowy poziom jakościowo/cenowy. Trzy, bo Tullamore odważył się finiszować część swojego destylatu w beczkach po sherry z czym się do tej pory nie spotkałem (w odsłonie irlandzkiej), a wydaje mi się, że właśnie o to chodzi w mojej przygodzie degustacyjnej aby się ciągle zaskakiwać, próbować nowych smaków, a nie zakorzeniać się w jednej bezpiecznej i  z czasem nudnej gałęzi. 

Dobra, czas teraz na grande finale Tullamore D.E.W. w wersji Single Malt 14 letni.

Tuba paradna i butelka poza zmienioną kolorystyką bliźniaczo podobna do poprzednika, czyli trzyma poziom ;). Whiskey zabutelkowana w podniesionej mocy do 41.3% alkoholu, leżakowana w 4 rodzajach beczek! Według notki smakowej producenta będzie można znaleźć nuty owoców cytrusowych i tropikalnych, co pamiętam z degustacji Kavalana. Czy także będzie tak dobra? Zaraz sprawdzę.

Nos: Jakby porównać z poprzednikiem to ta pozycja wypada skromnie.  Aromat nie jest intensywny, ale także nie jest niegrzecznie alkoholowy. Wyczuwalna owocowość (nie tyle cytrusowa co jabłkowa), delikatna waniliowa słodycz oraz minimalistyczna dębowość.

Smak: Owocowość, połączenie cytrusów z ananasem przy zachowaniu lekkiej alkoholowej pieprzności, lekka dębowość, minimalnie wyczuwalna wanilia.

Finisz: Delikatny i słodki, przyjemnie gasnący. 

Podsumowując: Przy jakże długo pisanej recenzji 4 wariantów, Tullamore podejść też było kilka. Gdzie podkreślić chciałem iż wersja Single Malt za pierwszym razem wydała mi się wypłaszczona i ostra, wiec postanowiłem dać jej 2 termin poprawkowy, gdzie wypadała o niebo lepiej. Utrwaliło mnie to w przekonaniu iż w świecie degustacyjnym bywają po prostu dni, gdzie mimo obfitej weny trzeba przesunąć badania na inny dzień. Wracając do ostatniej butelki i stosunku jakości do ceny mogę śmiało powiedzieć, że jest ok. Ale pozycja poprzednia zrobiła na mnie większe wrażenie i to wersji 12 letniej  przyznać chcę pierwsze miejsce.