Jak szczupak jest królem wód, tak Johny Walkers jest królem blendów. A właśnie nasza dzisiejsza bohaterka w głównej mierze jest "esencją moltową" podstawowych wypustów Jasia Wędrowniczka.
Swoją butelke Cardhu mam od niedawna, także pierwsze zapoznanie mamy za sobą, dziś jedynie powtórzę w waszym akompaniamencie. Destylarnia powstała jeszcze za czasów prohibicji w Szkocji, za produkcje praktycznie od samego początku (jeszcze jak nosiła nazwę Cardow) była odpowiedzialna Helen Cumming, a później rozbudową gorzelni zajęła się synowa Elizabeth Cumming. Czy wpływ kobiecej ręki wpłynie na łagodność ?
Elizabeth dzięki swojej przedsiębiorczości zdołała rozbudować znacząco destylarnie, a whisky Cardhu, jeszcze do 2008 roku, występowała jako kupaż whisky słodowych z różnych destylarni (pure malt, dziś nazwyany blended malt), żeby zaspokoić potrzeby rynku. Ja dziś skłonie się nad wersją jednosłodową, chociaż przyznam iż w żaden sposób nie detronizuję blended maltów i z chęcią bym poprzednią wersję zdegustował. A tym czasem sprawdzę dla was czym uraczy mnie 12 letnia wersja.
Nos: Łagodny, lecz intensywnie słodki aromat z rodziny jabłko-gruszka, z odrobiną cynamonu oraz miodu.
Smak: Znacznie ostrzejszy niż aromat, wyraźnie słodowa, ale także słodka, waniliowa, lekko kwiatowa oraz korzenna.
Finisz: Intensywny, przyjemnie gasnący, szybko przechodzący w słodycz, kwiatowość i miodowość odpuszcza dając się popisać wytrawnej dębowości z odrobiną pestek jabłkowych.
Podsumowując, Cardhu nie jest propozycją łatwą w odbiorze. Destylat częstuje nas świetnym aromatem, po czym zaskakuje nas wyraźną pieprznością w smaku, która oddaje w finiszu. Raczej nie jest to pozycja do zaproponowania na początku przygody z whisky, jak i na początku degustacji, jednakże dla średnio wtajemniczonych kompozycja destylarni może się okazać ciekawą pozycja, do której będą wielokrotnie wracać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz